اشعار

پخش سبک

غـروب و کـربلا ای وای زینب            سری از تن جـدا ای وای زینب

یکی در آتش وآن یک به گودال            به زیر دست و پا ای وای زینب

شده غـوغای محشر            بـرای دخـت کـوثـر

جـهـانی ماتـم و داغ            و تنها دخـت حـیـدر

دلـش صــد پـــاره از داغ بـــرادر

**********************

دوبـاره آتـش و سـیـلی و کـیـنــه            دوبـازه زخـم بـازو، زخـم سیـنه

شـده کرب و بلا  شهـر پـیـمـبـر            دوبـاره تــازه شـده داغ مـدیـنــه

دوبـاره ریـســمـانـی            به جسم خسته جانی

وز آن بـدتـر خـدایـا            بُـود زخــم زبــانــی

تـحـمـل کـن تـو زینب، مـیـتـوانـی

************************

رسد از قـتـلگـه صوت حـزیـنی            نـوای جـانگـداز و دل غـمـیـنـی

گـمـانـم از جنـان زهـرا رسـیـده            دعـا کـن مـادرت آنـجـا نـبـیــنی

به پیـش چـشـم مادر            بـریـدند از قـفا سـر

مـیــا جــان بـــرادر            نبـیـنی تا که خواهر

نـدارد جـای سـالـم او بـه پــیــکـر

**********************

شـده دامـان طـفـلـی پُـر شـراره            ربـاب از داغ اصغر بـیـقـراره

درون خــیــمــۀ آتــش گـرفــتـه            امـامی مـــانــده و یــاور نـداره

رخ نــیــلـی خــدایــا            هــراسـان آل طـاهـا

تـنـی زیـرِ سـم اسب            سری بر نیـزه  بـالا

چـسـان طاقـت بیارد  دخت زهـرا

غــم می دمد در حنجـری آتش گرفته           اینجا صدای خـواهـری آتش گرفتـه

اینجـا کبــوتـر بچه ها را یک کبـوتـر           پیچـیده دربـال و پــری آتش گرفتـه

فریاد عصمت، شعله می گـیرد دمادم           از تار و پـود معجـری آتش گرفـتـه

بـشـتاب زینب، در میان شعله ها بـاز           دامـان طـفـل دیـگـری آتـش گرفـتـه

آنسوی فریاد عطش صد حنجره درد           در لای لای مــادری آتـش گـرفـتـه

از داغ این آلاله های غرقه در خـون           هر گوشه چـشمان تری آتش گـرفته

قـرآن تلاوت می کـنـد فــرزند قـرآن           از روی نـیزه با سری آتش گرفـتـه

پیـش نـگـاه خـستـۀ پـروانـه، شـمعی           افـتاده بر خـاکـسـتری آتـش گرفـتـه

بی شک تـمام این وقـایع ریـشه دارد            در اتـفــاقـات دری آتـش گـــرفـتــه

غروب بود و افق حرف های گلگون داشت           ز تیر فاجعه زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت           کرانه چشم بدان خون بیکران می دوخت

نسیم، گیسوی خون را دمی تکان می داد           به این بهانـه گلِ زخـم را نشان می داد

دل شکـسـتـۀ زینب شکـسـته تر می گشت           چو چشم طفل، به سودای آب بر می گشت

فـتاده بـود ز اوج فـلک، سـتارۀ عـشق           شکسته بود به یک گوشه گاهوارۀ عشق

ستاده اسب و شکـوه سواره را کم داشت           افق به رنگ شقایق، لباس مـاتم داشت

در آن غروب که آیات عشـق شد تـفسیر           در آن دیار که رویای اشک شد تعبـیر

حماسه بودکه از بطن خاک وخون می رُست           سرشک بود که زخم ستاره را می شست

به روی دست و سر و پای، باره می راندند           هـزار باره به جـسـم ستـاره می رانـدند

نبود دست که گیرد، ستاره در آغـوش           میـان تـیر، تـن پـاره پـاره در آغــوش

نبود دست که بیرون ز زخـم آرد تـیر           به خیـمه آب رسـانـد اگر گــذارد تـیـر

سـوار آب چو پـرواز را تـجـسـّم کـرد           چه صادقـانه بـدان زخـم ها تبـسـّم کرد

ز خــون لاله تمام کـرانه رنگـیـن بـود           خـمـیده بود افق بسکه داغ سنگین بود

هزار زخم به عبرت چو چشم وا مانده است           که عشق بی سر و دست وکفن رها مانده است

فـراز با هـمـه قـامـت فـرود آمـده بـود           قـیام حـمـد کـنـان در سـجـود آمده بـود

صدای سوگ ز محمل به آسمان می رفت           درای مرثیه خوان بود و کاروان می رفت

خـیـام آشـنـا از آتــش بـیگـــانه می سوزد           کبوترهای بی بال و حرم را لانه می سوزد

چه غوغایی است دراین دشت ماتم زا؟ نمی دانم           که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می سوزد

مگر دشمن نمیداند که زد بر خیمه ها آتش؟           که دریک خیمه بیماری است، بی تابانه می سوزد

سری بالای نی بینم، چو ماهی زیرابرخون           که از شوق وصالِ حضرت جانانه می سوزد

روَد برچرخ، دود از خیمه ها یا ازدل زینب؟           که از بـیداد و ظلم زادۀ مرجانه می سوزد

غروبی آتشین می باشد و طفلی دَود هرسو           که خود چون شمع ودامن چون پرِ پروانه می سوزد

یکی کو تا به یاری خیزد و بنشاند آتش را           وگرنه پای تا سر، کودک دُردانه می سوزد

دلِ سوزانِ طفلان را دگر حاجت به آتش نیست           دلِ آتش چرا یارب، بر این دل ها می سوزد